Czym jest Capoeira?
Capoeira Angola to tradycyjny styl Capoeiry. Zwykle charakteryzuje go zrytualizowana gra, która łączy elementy tańca, walki i muzyki, kładąc nacisk na interakcję pomiędzy dwoma graczami, muzyką i obserwatorami.
Mistrzowie capoeiry mówią, że o capoeirze się nie mówi, capoerię się robi. Próbując wytłumaczyć ten fenomen otrzymamy tylko zestaw przepisów. Nie uchwycimy jednak jej właściwego kształtu, który wyłania się dopiero w doświadczeniu gry. Zapraszamy, przyjdźcie i zobaczcie.
Historia
Afrykańscy niewolnicy od siedemnastego wieku sprowadzani do pracy w Brazylii oprócz siły swych mięśni przywozili ze sobą ładunek nadprogramowy, czyli niejednokrotnie bardziej niż europejska rozwiniętą, a na pewno starszą kulturę i systemy wierzeń religijnych. Przetrzymywani w tak zwanych senzalach Afrykańczycy nie zaprzestali kultywowania swoich zwyczajów. Mikstura przybyłych z całego afrykańskiego kontynentu tradycji zaczęła tworzyć szybko barwną mieszankę i integrować czarną społeczność. Tak wykształciła się jedna z podstawowych cech kultury afrobrazylijskiej - mieszanka tradycji wywodzącego się z Beninu Jeje, nigeryjskiego Nago, portugalskiego katolicyzmu, indiańskiego Caboclo i wielu innych.
Bardzo szybko biali nadzorcy zdali sobie sprawę, że taka wewnętrzna integracja jest niebezpieczna dla integralności portugalskiej kolonii. Cała historia Brazylii jest w związku z tym wypełniona prześladowaniami wszelkich oznak kulturowej niezależności czarnej społeczności oraz mordami tych niepokornych.
Ten zapomniany współcześnie południowoamerykański holocaust spowodował jednak efekt wręcz odwrotny od zamierzonego. Kultura afrobrazylijska zaczęła się rozwijać jako forma oporu wobec kolonialnej dominacji. Zaczęła też nabierać tworzącego jej wyjątkowość charakteru. Konieczność ukrywania właściwej postaci poszczególnych przejawów kultywowanej tradycji, a także mikstura wielu spotykających się kultur zaowocowała ich skomasowaniem.
To co mogło się z pozoru wydawać tańcem i niezobowiązującą zabawą miało niemal zawsze swój kontekst religijny oraz łączyło w sobie rozwijającą się w śród czarnej społeczności sztukę samoobrony nazywaną właśnie capoeira. Rozwinęła się ona prawdopodobnie z pochodzącego z obszarów dzisiejszej Angoli tańca N’golo, rytualnego tańca zebry. Używano w niej tylko nóg, stąd charakterystyczny dla tradycyjnej odmiany capoeiry zakaz używania rąk. Inną jej cechą jest także używanie elementów tańca, na przykład samby oraz symboliki i gestów zaczerpniętych z kultów afrobrazylijskich. Z tego także względu capoeirę praktykuje się przy muzyce granej na żywo.
Powstała na początku XX wieku odmiana capoeiry zwana Regional kładzie nacisk przede wszystkim na aspekt walki. Uprawiana natomiast przez nas Capoeira Angola odwołuje się do form tradycyjnych, w których Capoeira jest walką, ale jest też sztuką i duchowym rozwojem. Wszystkie te elementy są ze sobą nieodłącznie sprzęgnięte. Znika oczywisty dla nas podział między dziełem sztuki, działaniem społecznym i praktyką duchową. To uczestnicy gry decydują jaki jej element chcą eksponować, żaden z nich nie jest bardziej uprawniony. Z całą pewnością capoeira wyrosła jako narzędzie oporu wobec kolonialnej dominacji, z tego powodu jest bez wątpienia sztuką walki, łączy jednak zarazem w sobie aspekty tańca, duchowości i kulturowej tożsamości.
Capoeira Angola to tradycyjny styl Capoeiry. Zwykle charakteryzuje go zrytualizowana gra, która łączy elementy tańca, walki i muzyki, kładąc nacisk na interakcję pomiędzy dwoma graczami, muzyką i obserwatorami.
Mistrzowie capoeiry mówią, że o capoeirze się nie mówi, capoerię się robi. Próbując wytłumaczyć ten fenomen otrzymamy tylko zestaw przepisów. Nie uchwycimy jednak jej właściwego kształtu, który wyłania się dopiero w doświadczeniu gry. Zapraszamy, przyjdźcie i zobaczcie.
Historia
Afrykańscy niewolnicy od siedemnastego wieku sprowadzani do pracy w Brazylii oprócz siły swych mięśni przywozili ze sobą ładunek nadprogramowy, czyli niejednokrotnie bardziej niż europejska rozwiniętą, a na pewno starszą kulturę i systemy wierzeń religijnych. Przetrzymywani w tak zwanych senzalach Afrykańczycy nie zaprzestali kultywowania swoich zwyczajów. Mikstura przybyłych z całego afrykańskiego kontynentu tradycji zaczęła tworzyć szybko barwną mieszankę i integrować czarną społeczność. Tak wykształciła się jedna z podstawowych cech kultury afrobrazylijskiej - mieszanka tradycji wywodzącego się z Beninu Jeje, nigeryjskiego Nago, portugalskiego katolicyzmu, indiańskiego Caboclo i wielu innych.
Bardzo szybko biali nadzorcy zdali sobie sprawę, że taka wewnętrzna integracja jest niebezpieczna dla integralności portugalskiej kolonii. Cała historia Brazylii jest w związku z tym wypełniona prześladowaniami wszelkich oznak kulturowej niezależności czarnej społeczności oraz mordami tych niepokornych.
Ten zapomniany współcześnie południowoamerykański holocaust spowodował jednak efekt wręcz odwrotny od zamierzonego. Kultura afrobrazylijska zaczęła się rozwijać jako forma oporu wobec kolonialnej dominacji. Zaczęła też nabierać tworzącego jej wyjątkowość charakteru. Konieczność ukrywania właściwej postaci poszczególnych przejawów kultywowanej tradycji, a także mikstura wielu spotykających się kultur zaowocowała ich skomasowaniem.
To co mogło się z pozoru wydawać tańcem i niezobowiązującą zabawą miało niemal zawsze swój kontekst religijny oraz łączyło w sobie rozwijającą się w śród czarnej społeczności sztukę samoobrony nazywaną właśnie capoeira. Rozwinęła się ona prawdopodobnie z pochodzącego z obszarów dzisiejszej Angoli tańca N’golo, rytualnego tańca zebry. Używano w niej tylko nóg, stąd charakterystyczny dla tradycyjnej odmiany capoeiry zakaz używania rąk. Inną jej cechą jest także używanie elementów tańca, na przykład samby oraz symboliki i gestów zaczerpniętych z kultów afrobrazylijskich. Z tego także względu capoeirę praktykuje się przy muzyce granej na żywo.
Powstała na początku XX wieku odmiana capoeiry zwana Regional kładzie nacisk przede wszystkim na aspekt walki. Uprawiana natomiast przez nas Capoeira Angola odwołuje się do form tradycyjnych, w których Capoeira jest walką, ale jest też sztuką i duchowym rozwojem. Wszystkie te elementy są ze sobą nieodłącznie sprzęgnięte. Znika oczywisty dla nas podział między dziełem sztuki, działaniem społecznym i praktyką duchową. To uczestnicy gry decydują jaki jej element chcą eksponować, żaden z nich nie jest bardziej uprawniony. Z całą pewnością capoeira wyrosła jako narzędzie oporu wobec kolonialnej dominacji, z tego powodu jest bez wątpienia sztuką walki, łączy jednak zarazem w sobie aspekty tańca, duchowości i kulturowej tożsamości.
